تقدیم با عشق: درمورد وبلاگی که دوساله شد...

یک:

سرباز عشق تو بودم ..وبا جهان می جنگیدم ...

صلح شد ناگه و من ...بازنشسته از جنگ شدم!!!

دو:

اگر دست تو ابر باشد و مادرت هم خورشید!

هر بار بیایم ...دل من باران است؟

سه:

قورت دادم نام تو را و صد "حتما "خواهم مرد!!!

بگذار بنویسم که نام تو " اصلا "بود!!!

چهار:

چرا دست تو به خون "انار "آغشته شد؟

می دانستی دوستش دارم...کشتیش؟

پنج:

آن جاکه باید کنار من می بودی ...سفره ی نان نبود!!!

آنجا"قحط سالی احساس "بود ...کنار دست خودم!!!

شش:

مزار شش گوشه ات را یاد حسین(ع)نوشتم با احساس ...

همه آمدند و با من خواندند :کربلا کربلا ما می آئیم!

هفت:

چشم تو بی بلا !لبت به چشم باز شد!

من چشم می دهم !برای لب چشم باز تو!

هشت:

ترومپ!

اگرم خسته شدی هیچ مسئله نیست!

کلا کلاس پنجمی ها !بهتر از تو جهان را می چرخانند!

نه:

صدای زنگ در:دینگ دینگ دینگ...

مامان بنز:

بفرمائید!

یدای یک خودروی دیگر:

خانم بنز ...یه پژوی نقره ای دم در تون هست ...من نمی تونم رد بشم . میشه بیائید از دم در برش دارید؟!!!

مامان بنز:

مال ما نیست!اشتباه می کنید شوهرمن سبزتیره است!

صدای دم در:

ولی خودش میگه مال خونه ی شماست!

مامان بنز:

صبر کنید دارم می ام!...

لحظاتی دیگر:

مامان بنزبا ناراحتی:

پژو!تو فکر ابروی چمدین و چند ساله ی ما رو توی یه هم چین محله ی قدیمی نکردی؟ حالا من هیچی خانواده رو؟آخه چرا موهاتو رنگ کردی؟..

بابا پژو:

تورو خدا ولم کن!من از اولم نقره ای بودم ...به خاطر ماموریت موهامو رنگ نمی کردم؟

مامان بنز:

پ آخه چرا دم در خوابیدی؟

باباپژو:

نخوابیدم !بیهوش شدم!پیرم شدم!

مامان بنز:

آخه هیو چرا دختره ولت کرد؟

بابا پژو:

تو گه قضیه رو می دونی!؟پاشو یه لیوان اب بیار!

مامان بنز:

باز تو کدوم ماماریت بودی؟دیگه از تو این چیزا گذشته!

باباپژو:

40 ساله تو "آگاهی ام" ! به بچه ها گفتی باباتون بیکاره!بازم بگو!ولی توروخدا جیغ جیغ نکن!

ده:

رهبرم ...

درجمع کشورم ...عشق هست ...

این عشق را پیدا نمی کنم...

درسرمای احساس ...دنیاهای دیگر...

یازده:

با سلام وعرض تشکر و ادب ...

می خواهم دو سالگی این وبلاگ را زودتر از موعد درپایان دیماه ...اعلام کنم...

نوشتن یک طرف ماجرای اینجاست و پذیرش من از جانب بلاگ دات آی آر طرف دیگر و خوانده شدن و آمدن خوانندگان از آدرس های دیگر به اینجا ماجرای دیگر و

ادبیات لذت است و لذت بردن از ادبیات دوباره آمدن است ...

چه باید دست استادان ادبیات را بوسید که قلم دردست فرزندان این اب و خاک می گذارند و با توش و توان احساس تشویقشان می کنند ...

تشکر از دیدگان و چشم های زیبای زیبای شما که با قلب پر احساس آمدید و در لحظاتی که گاه شاید داشتم نفس های اخررا می کشیدم به من عشق و امید به زندگی دادید ...

روز 28 دیماه دوسال از نوشتن من دراین فضای مجازی می گذرد ودوسال از زحمات زحمت کشان بلاگ دات آی ار ...

ممنون شما خوانندگان عزیزو تمامی زحمات کشانی هستم که فارغ از شغل به عشق و علاقه به ادبیات من را به دو دست دعا نگه داشته اند ...

با احترام به روی گل شما :

سیده لیلا مددی دیماه نودو شش

دوازده:

فریدون توللی ...غروب را با واژهای دلتنگ کننده زیر توصیف کرده است:

غروب

درپای آن چنار کهن کز بسی زمان...

سربرکشیده یکه وتنها میان دشت ...

عشقی رمیده رفته از افسردگی به خواب ...

                                                       غمگین زسر گذشت

غوغا کنان گروه کلاغان بشامگاه

سوی درخت گمشده پرواز می کنند

پر می زنند و از پی خواب شبانگهان ...

                                                آواز می کنند

شب می رسد گرفته و سنگین نفس ز دور

سوسو زنان ستاره نظر می کند به خاک ...

وندر سکوت شامگهان ژرف حالتیست ...

                                                       آرام و سهمناک

گهگاه از میان یکی ابر تیره رنگ ...

برقی بچشم می رسد از کوهسار دور ...

وز گوشه سیاه یکی دخمه ...سایه ای

                                               سر می کشد زگور

انجا کنار قلعه ویران و دوردست ...

افروختست دختر شبگرد آتشی ...

او خود به خواب رفته و نالان به گرد او ...

                                                روح مشوشی ...

باد از فراز کوه خروشان تند خیز ...

می افکند به خاک چنار خمیده را ...

می پیچدش به شاخه و بیدار می کند ...

                                                 عشق رمیده را

به یاد کلاس ادبیات دانشگاه دکتر مسعود فقیه

"تواین 8 سال من یه خورده شبیه این شعر بودم یه کوچولو"