آن شد که تو گویی و بخواهی ...ای ماه بگو که کی برآیی...

یک:
تولدت مبارک ...میان شعرهای طولانی ...
سماع کن...برو برقص...که هیچ کس نمی فهمدت ...انقدر عاشقی ...
دو:
شمس رفت و یوسف آمد..."پیرهنش را پاره کردی "!
تو زلیخا را می خواستی ؟چرابرای شمس دیوان ساختی ؟!!!
سه:
میان دست هایت یک قلم زنجیر شد ...شلاق می خورد ازموی سیه روزات...
اگر نمی نوشتی از"شمس "...!
چهار:
مانمی دانیم ...گاه مردم چه کارها بلدند!
یکی می شود کشاورزساده و دیگری "شمس " ادبیات!!!
پنج:
دست های خدا اگر خالی ست ...
قرن پانزده شمسی است و ما مولوی کم داریم !!!
شش:
بعضی ها که می روند...حسودها می رقصند ...
باورهم نمی کنند که"گاه عشق""شمس"کند چهری کبود رفته گان!!!
هفت:
بگو با کدام شعر سماع کنیم واز حال خود برویم ؟...
خدای را چگونه پاسخ دهیم ..."ازحال مان"که شرح ندارد...مولوی !!!
هشت:
از در آمد و بیمارشد و حال امد و نوشت ...
دیگرنبود و بیمارشد و حال آمد و نوشت...
نه:
خانم پراید :عزیزم !امروز تو خیریه بودیم من کلیه ی اعضای بدنم رو بعد مرگ قراره اهدا کنم ...
توچطور؟!!!
آقای بنز:یعنی چی من چطور ؟...من نمی خام!.
خانم پراید:ولی عزیزم ...من یکی از کلیه هامو بخاطر ازدواج با تو فروختم!!!
آقای بنز:آهان ...می خای ببا یه قطعه ازبنز ...بمیری ...اون دنیام پز بدی !!!...
ده:یک:
خامش کن و حیرا نشین ...حیران حیرت آفرین ...
پخته سخن مردی ولی گفتارخامت می کند ...
دو:
هین خمش کن تا بگوید ترجمان ...
گرمذلت سوی اعزاز آمدیم ...
سه:
چون شمس تبریزی کند در مصحف دل یک نظر ...
اعراب او رقصان شده هم جزم تو پا کوفته ...
چهار:
خود مه تویی...ماهی این اب منم ...
پنج:
ای خرد ازبحریی دم مزن و دم بخور ...
چون هنرت خامشیست ...برچه هنر عاشقی...
یازده :
مهدی (ع)کوچ کن به سایه ی دلم و آرام ببخش !...
آنقدر آفتاب تویی که چشم می زندش خویش!
دوازده :
من تو را می بخشم و خدای بخشنده تورا ...
آن قدر همدیگررا نبخشیده ایم و آنقدر نا مهربانی با قلب خود کرده ایم که اگر کسی چنین کند
می گوییم:تو با ما تفاوت داری و کمی ساده ای ...
بخشیدن توانایی نیست ...بخشی از داشتن روح خدایی ست ...
وحق الناس بحثی ست که خدای هم به آن وارد نمی شود ...تا خودمان وارد شویم ...
مهربان باشیم ...
"بسم الله الرحمن الرحیم "